23 november 2017 - de heenreis

Woehoee daar gaan we dan. Op naar Vietnam. Na foto's gemaakt te hebben bij de check-in en afscheid genomen te hebben van familie en vrienden (luff jullie), gingen we dan echt naar Vietnam.
Eerst via Moskou en dan door naar Hanoi, de hoofdstad van het Aziatische land.
We zouden eigenlijk om 13:00 uur naar Moskou vertrekken, maar vanwege vertraging vertrokken we pas rond 14:30 uur. Zoals we best kunnen stressen dachten we meteen aan onze overstap en of we deze wel zouden halen.
Na een prima vlucht kwamen we aan in Moskou waar sneeuw lag en het vroor.
We hadden nog maar 35 minuten voordat onze volgende vlucht naar Vietnam zou vertrekken en het vliegveld van Moskou bleek nogal groot te zijn..
Er werd na de busreis (van het vliegtuig naar het vliegveld) meteen door verschillende vrouwen naar ons geroepen of wij naar Hanoi of Bangkok moesten.
"Hanoi? Oké, dan kunt u naar m'n collega met het witte haar lopen."
Wij naar de mevrouw met het witte haar die onze namen op een briefje had staan.
Er werd tegen ons gezegd naar welke gate we moesten en vervolgens:
één en al chaos!
Zo'n 30 mensen moesten nog snel door de "douane", wat je niet echt een douane kon noemen, en moesten vervolgens naar de gate lopen.
Of naja lopen... eerder RENNEN!
Wij moesten naar gate D29 wat natuurlijk weer heeeeelemaal aan het einde van de ellenlange gang/hal was.
Wanneer we eindelijk bij gate D29 kwamen aangerend, stond een man heel enthousiast naar ons te zwaaien. Ze hadden nog op ons gewacht met het sluiten van de gate.
YES, WE HADDEN DE OVERSTAP GEHAALD! Pfff wat een opluchting!
Helemaal rood aangelopen en bezweet stapten we het vliegtuig in met ALLEMAAL VIETNAMEZEN. Logisch natuurlijk, maar we werden wel even bekeken hahaha.
Bij onze stoelen helemaal achteraan aangekomen zaten er 2 Vietnamese jongens op onze stoelen. Ze hadden verwacht dat wij niet meer zouden opdagen. Één van de jongens ging toen weer op z'n eigen stoel zitten en de ander bleek aan het gangpad te zitten. Naast Kim, die in het midden zat.
Die jongens en hun familie/vrienden moesten natuurlijk enorm lachen om ons en ze vroegen zelfs namens die jongen of hij tussen ons in mocht zitten.
Nouuu nee, want die jongen deed heerlijk ongegeneerd z'n schoenen uit.
We konden er erg om lachen, maar het was toch ook wel beetje vies. Ze hebben namelijk allemaal erg lange nagels, die mannelijke Vietnamezen... 

We merkten al heel snel de enorme behulpzaamheid van de Vietnamezen. We wisten niet goed hoe onze lichtjes en tv'tjes werkten, en meteen waren er mensen die ons te hulp schoten door op Kim's rug te tikken haha. Super aardig natuurlijk en heel anders dan Nederlanders, dat merkten we meteen.

Nu was het lekker films kijken en slapen...

Slaap lekker x